براساس گزارش CNN، در اين پرواز آزمايشي بالوني غول‌پيكر بشقاب‌پرنده مافوق صوت و كم چگالي را از سكوي آزمايشي مجتمع تست‌هاي موشكي نيروي دريايي آمريكا در هاوايي به بالا كشيد.
زماني كه بالون به ارتفاع مورد نظر در 32 كيلومتري از زمين رسيد، متصديان بشقاب‌پرنده LDSD را از بالون جدا كردند تا به تنهايي به پرواز درآمده و مهمترين بخش آزمايش، يعني آزمودن كارايي چتر نجاتي به وسعت 30 متر اجرا شود.
در اين مرحله از آزمايش چتر از مخزن خود خارج شد اما باز نشد و پرواز آزمايشي ناسا با شكست مواجه‌شد. اولين دور اين آزمايش سال گذشته انجام گرفت كه در آن آزمايش چتر به كلي از مخزن خود خارج نشده و بشقاب‌پرنده در ميان آّ‌هاي اقيانوس سقوط كرد. اما در اين آزمايش طرحي جديد از چترهاي نجات مورد بررسي قرار گرفته‌است كه به گفته ناسا بزرگترين چتر نجاتي‌است كه تاكنون براي فرود روي مريخ مورد آزمايش قرار گرفته‌است.
تكنولوژي مورد استفاده در توليد اين چتر نجات،كاهش شتاب حين ورود به اتمسفر تا زماني كه فضاپيما روي مريخ فرود بيايد، از زمان عمليات وايكينگ ناسا تا كنون وجود داشته‌است. اين ماموريت در سال 1976 انجام شد و توانست دو مريخ‌نورد را روي سطح مريخ بنشاند.
از آن زمان به بعد طرح اوليه چترنجات‌هاي واكينگ‌ها مورد استفاده قرار گرفته‌اند و آخرين نمونه كاربري آن در عمليات فرود آوردن كاوشگر كنجكاوي روي مريخ در سال 2012 بوده‌است.
اما ناسا اكنون به تكنولوژي بهبود‌يافته و پيشرفته‌تري براي مهار فضاپيماهاي بزرگتر آينده نياز دارد تا بتواند آنها را در نهايت سلامت و ايمني روي سطح سنگي مريخ فرود آورد و دانشمندان ناسا اميدوارند اين فضاپيماي بشقاب‌پرنده‌اي بتواند به توليد چنين تكنولوژي كمك كند.
چترنجات‌هاي آينده بايد بتوانند از كشش اتمسفري براي كاهش سرعت خود استفاده كنند و استفاده از كشش اتمسفري به عنوان كاهنده شتاب به آن معني است كه مصرف سوخت در عمليات فرود، كاهش پيدا خواهد كرد. پرواز آزمايشي بعدي براي LDSD براي تابستان سال آينده برنامه‌ريزي شده‌است.
نظر شما